γράφει η Βασιλική
Σε μια εποχή που μοιάζει να έχει έρθει να προσθέσει νέα τραύματα, στα τραύματα που η ανθρωπότητα σαν σύνολο έχει διατηρήσει στις μνήμες της, στα κύτταρα της και τους εν ζωή ευρισκόμενους ανθρώπους ανά τον κόσμο, μοιάζει ιερό χρέος όλων μας να αντισταθούμε στην εγκληματική αυτή πρακτική. Πως;
Παραμένοντας συνδεμένοι μεταξύ μας, διατηρώντας τις υγιείς συνδέσεις επικοινωνίας και προ πάντων διατηρώντας την επίγνωση μας στο τώρα. Μέσα από την παρατήρηση του εντός μας κόσμου και την συνειδητή επούλωση των τραυματικών εμπειριών σε βάθος γενεών κερδίζουμε σε ελευθερία και ζωτικότητα. Κερδίζουμε σε επίγνωση και επιλογές. Κερδίζουμε σε εμπιστοσύνη στις ανθρώπινες κοινωνίες και τις υγιείς δυναμικές τους.
Η ζωή σαν φαινόμενο στηρίζει την σπειροειδή επανάληψη κάποιων κύκλων και φροντίζει, εντός της φύσης, για την συνέχεια της. Σε κάθε κύκλο επαναλαμβάνονται φαινόμενα και στάδια εξέλιξης. Τα σημάδια μιας βαρυχειμωνιάς είναι ορατά στα φύλλα της άνοιξης και τους καρπούς που ακολουθούν.
Όλοι εμείς σήμερα αποτελούμε τους βλαστούς, τα κλωνάρια και τα άνθη ενός μοναδικού δέντρου ζωής που φυτεύτηκε στο βάθος των αιώνων για να αναπτυχθεί το είδος Άνθρωπος. Τα τραύματα των προγόνων μας παραμένουν ορατά και ανοιχτά πάνω μας, σε όσους μπορούν να κοιτάζουν κατάματα την αλήθεια της ψυχής.
“Οι παπούδες μας που πολέμησαν το 40, οι γιαγιάδες μας που βιάστηκαν το 22… οι γονείς μας που καταπιέστηκαν αργότερα… η δική μας διαδρομή σήμερα, αλλά και των παιδιών μας που πιέζονται να χωρέσουν σε καταστάσεις που ομοιάζουν βάναυσα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως άλλων εποχών… παραμένουν ανεξήτηλα χαραγμένες στη συλλογική μνήμη και στα κύτταρα μας. Παραμένουμε αλυσοδεμένοι σε ίχνη άλλων εποχών και άλλων εμπειριών… επι γενεές γενεών…. εκτός και αν αποφασίσουμε να αναλάβουμε το ηρωικό μας ταξίδι… την προσωπική μας Οδύσσεια… και να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της Ίασης λευτερώνοντας τη γενιά μας, αλλά και τη ράτσα μας… στο μερίδιο που μας αναλογεί… ” από ομιλία μου το 2020
Στο διάβα της πολυτάραχης ανθρώπινης ζωής οι πρόγονοι μας βρέθηκαν αντιμέτωποι με αντιξοότητες παντός είδους: φυσικές καταστροφές, λοιμούς, σεισμούς, πλημμύρες, πείνα, πολέμους, αρρώστιες, βίαιες διακοπές σχέσεων, ξεριζωμούς από τις πατρίδες τους και άλλα πολλά. Αυτά τα τραύματα, αν και αόρατα παραμένουν γραμμένα στον κώδικα της ίδιας της ζωής μας, στο DNΑ μας, αλλά και τη συλλογική μνήμη.
Κάθε γενιά, κάθε ζευγάρι γονέων, που έφερναν στον κόσμο μια νέα ζωή, της χάριζαν μαζί με τις μνήμες επιβίωσης και έξυπνων ελιγμών που στηρίζουν την ανέλιξη, εξέλιξη και πρόοδο και μια σκυτάλη για τον άθλο της: όπου οι πρόγονοι μας δεν κατάφεραν να βρουν τη λύση ή πάγωσαν από τον όλεθρο και τις καταστροφές της προσωπικής ή συλλογικής τους ζωής, η πληροφορία μεταβιβάστηκε στους απογόνους. Ο κάθε ένας από εμάς καλείτε να φέρει ίαση εκεί που οι πρόγονοι μας δεν τα κατάφεραν.
Όπου η απομόνωση, η διακοπή σχέσεων, η θηριωδία του πολέμου, η πείνα και άλλες αντιξοότητες άφησαν τα ανεξίτηλα ίχνη τους, καλούμαστε να ενθυμηθούμε και συνειδητά να ενσωματώσουμε το τραύμα. Να το αγκαλιάσουμε, να το αντέξουμε και να το μετουσιώσουμε.
Καλούμαστε με θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα, να νιώσουμε τον πόνο, την απόγνωση, το θυμό, την οργή, την απελπισία ή ότι άλλο έμεινε να φωλιάζει βουβά εντός της συλλογικής μας μνήμης και να βρούμε το κουράγιο για σύνδεση, για αποκατάσταση, για ολιστικές σχέσεις πληρότητας. Όπου το σκοτάδι τύληξε τη ζωή, καλούμαστε να φέρουμε ξανά φως, υγεία και απελευθέρωση.
Μόνο με μια τέτοια συνειδητή προσπάθεια μπορούμε να φέρουμε ειρήνη στην ανθρώπινη οικογένεια, ίαση σε όλα τα επίπεδα της ατομικής και συλλογικής μας ζωής και προοπτικές αληθινής ανάπτυξης και προόδου με ένα μοντέλο συνύπαρξης που να μοιάζει ακριβώς με τον κύκλο της ίδιας της ζωής… χωρίς αγκυλώσεις και βαριές, αφύσικες, ανάλγητες δομές συστημάτων που εντέλει πνίγουν την ίδια τη ζωή.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί να μπει στον κόπο να προσθέσει στις προκλήσεις που ο ίδιος σαν άτομο αντιμετωπίζει και μια πιο συλλογική χροιά του πανανθρώπινου πόνου. Το θέμα είναι μάλλον αντίστροφο: αν δεν σκύψουμε να δούμε τις δυναμικές που δρουν υπογείως στις ζωές όλων μας δεν θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε την ατομική ευτυχία, χαρά, πρόοδο σε όλα μας τα επίπεδα.
Οι άνθρωποι αποτελούν μονάδες μιας συλλογικής οντότητας: της οικογένειας των ανθρώπων της γης. Η συνείδηση και ο ψυχισμός μας επηρεάζονται και λειτουργούν επάνω σε αυτό τον πελώριο ωκεανό συλλογικής συνείδησης. Δυστυχώς για τους περισσότερους, που έχουν πιστέψει σε μια καθαρά ατομική μοίρα, ανεξάρτητη από τις ασυνείδητες ή υποσυνείδητες δοσοληψίες της ατομικής επιλογής και μοίρας με τη συλλογική, βρίσκονται πολύ πιο συχνά αντιμέτωποι με επαναλήψεις οικογενειακών ιστοριών και δραμάτων, από όσο θα ήθελαν να παραδεχτούν.
Προκειμένου να τιμήσουμε λοιπόν την κληρονομιά μας, τους προγόνους μας και την ίδια την ουσία που μας κάνει ανθρώπινους, ξεκινάμε σε λίγες μόλις ημέρες τη σειρά διαδραστικών εκπομπών: Θεραπευτικές Μυθιστορίες. Στόχος μας η λύτρωση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Όσο πιο βαθειά σκάβουμε στις ρίζες μας… τόσο πιο ψηλά μπορούμε να απλώσουμε τα κλαδιά μας…
Η δυναμική της εργασίας θα επιφέρει πραγματικά ριζική μεταμόρφωση στους συμμετέχοντες που είναι πρόθυμοι να ταξιδέψουν σαν σύγχρονοι ήρωες και να γράψουν κυριολεκτικά ιστορία… ελευθερώνοντας τον εαυτό τους, τους προγόνους τους, αλλά και τις μελλοντικές γενιές… Ας γίνει το στοίχημα μας!
Η Εισαγωγή στη μέθοδο της “γιαγιάς σαΜάνας” με τις Θεραπευτικές Μυθιστορίες
Ελπίζω κάτι καλό να βγει από όλο αυτό!