Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας αποκτούν παγιωμένες πεποιθήσεις μέσα από την εκπαίδευση και την κοινωνική τους ζωή. Αυτές οι πεποιθήσεις είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν, φέρνοντας κατάθλιψη και μπερδεμένα συναισθήματα σε όποιον μπει σε αυτή την διαδικασία αλλαγής, όπου για να εξομαλυνθεί αυτή η ανωμαλία θα πρέπει να «χτιστούν» νέες ισχυρές πεποιθήσεις. Ουσιαστικά, ο άνθρωπος έχει ανάγκη τις διαφόρων ειδών πεποιθήσεις (κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές, θρησκευτικές κ.α.), ώστε να στηρίξει κάπου τη ζωή, τα «πιστεύω» του, τους λόγους για τους οποίους αντιμετωπίζει την καθημερινότητα κ.λπ. Υπάρχει η κοινή άποψη ότι ο άνθρωπος χρειάζεται οπωσδήποτε στη ζωή του τον Θεό και ότι αυτό ανήκει στις αρχέγονες ανάγκες του. Όμως η πραγματικότητα δείχνει ότι ο άνθρωπος χρειάζεται μία θρησκευτική πεποίθηση και όχι την παρουσία καθ’ αυτού του Θείου στη ζωή του… Έτσι «βολεύεται» στην όποια θρησκειολογική αντίληψη του επιβληθεί ή του αρέσει και σπάνια ασχολείται με την έννοια του Θείου σε βάθος, αλλιώς οι θρησκείες θα «παρήγαγαν» τέκνα υψηλής πνευματικής ποιότητας σε μεγάλο αριθμό, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει…
Μάλιστα, με αυτό το σκεπτικό, ακόμα και οι «άθεοι» έχουν θρησκευτική πεποίθηση, λαμβάνοντας αντιθρησκευτική θέση. Για τον Χριστιανικό κόσμο, κατά βάση, η άποψη των «αθέων» είναι ότι «ο Θεός δεν υπάρχει!» Είναι σημαντικό να σημειωθεί το εξής οξύμωρο σχήμα: Κατά την κυριολεξία των συγγενών λέξεων «υπάρχω» και «ύπαρξις», πράγματι ο Θεός δεν υπάρχει! Γιατί ο Θεός δεν υπόκειται σε καμία αρχή, αφού είναι Άναρχος και Αγέννητος και ούτε βρίσκεται κάποια ανώτερη δύναμη πάνω από Αυτόν, ώστε να είναι «υπό» αυτής της εξουσίας. Θα μπορούσε λοιπόν να ειπωθεί για τον Θεό ακριβέστερα ότι «ο Θεός Άρχει» και «ο Θεός Είναι», ενώ αυτοί που πιστεύουν στην «ύπαρξή Του» θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ασεβείς…
……………………………………………………..
Υπάρχω = υπό + άρχω (αρχή)
Ύπαρξις = υπό + άρξις
………………………………………………………
Αυτό το ακραίο παράδειγμα αποδεικνύει το πόσο οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει από τις αληθινές έννοιες των λέξεων και γι’ αυτό υπάρχουν παρεξηγήσεις μεταξύ τους.
Κατά το Αρχαιοελληνικό Λεξικό, η λέξη «πεποίθηση» σημαίνει «εμπιστοσύνη», «θάρρος», «βεβαιότης» και βεβαίως «πεποίθηση», η οποία πηγάζει από το ρήμα «πείθω» που έχει πολλές έννοιες όπως: παραπλανώ, απατώ, καταπραΰνω, κατευνάζω, καθησυχάζω, εξευμενίζω, διαφθείρω, διεγείρω, παρορμώ, πραγματεύομαι τι, αποδεικνύω τι, υπακούω, συμμορφούμαι, πιστεύω, εμπιστεύομαι, επαναπαύομαι εις τι, παραδέχομαι κ.α.
Οι άνθρωποι που έχουν προκαταλήψεις, που πιστεύουν σε δεισιδαιμονίες, που αποδέχονται να ζουν με έναν αυστηρό τρόπο ζωής, που «τρέφουν» μία δύσκαμπτη κοινωνία, αλλά ακόμη και οι μορφωμένοι άνθρωποι, μπορεί να έχουν τον ίδιο βαθμό δυσκολίας, για να αλλάξουν τις πεποιθήσεις τους.
Για τον άνθρωπο των δεισιδαιμονιών, των προκαταλήψεων και του συντηρητικού περιβάλλοντος, ίσως αυτό να φαίνεται αναμενόμενο, καθώς πολλές φορές δείχνει να μην διαθέτει κριτική σκέψη ή ακόμη και κοινή λογική. Όμως ακόμα και ο άνθρωπος που έχει περάσει από τους κόλπους της Ανώτερης-Ανώτατης εκπαίδευσης, έχει την ίδια δυσκολία να αλλάξει τις πεποιθήσεις του (εάν αυτό χρειαστεί), καθώς το εκπαιδευτικό σύστημα παρέχει μία σταθερή βάση με πολλά στεγανά, όπου είναι δύσκολο να εισχωρήσουν παράγοντες αποσταθεροποίησης. Αν θεωρηθεί ότι αυτό το σύστημα παρέχει το Τέλειο και οι καίριες γνώσεις του είναι ιδανικές για την κοινωνία, τότε θα έπρεπε να υπάρχει ήδη ένας καλύτερος κόσμος και όλοι οι «μορφωμένοι» άνθρωποι θα έπρεπε να είναι λαμπρά υποδείγματα πολιτών, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει…
Το συμπέρασμα είναι ότι οι πεποιθήσεις παρέχουν στον άνθρωπο τα στεγανά να συνεχίζει να νομίζει ότι π.χ. είναι ελεύθερος στις επιλογές του, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Μπορεί να είναι πεπεισμένος ότι οι σκέψεις, οι αποφάσεις και τα συναισθήματα είναι ολότελα δικά του, ενώ δεν είναι. Να νομίζει ότι γνωρίζει την απόλυτη Αλήθεια, ενώ μπορεί να απέχει απ’ αυτήν.
Ενώ, λοιπόν, οι πεποιθήσεις είναι απαραίτητες στην κοινωνική, αλλά και στην προσωπική ζωή των ανθρώπων, το μειονέκτημά τους είναι το γεγονός ότι ο νους του ανθρώπου «αγκυροβολεί» και παγιώνεται σε αυτό που νομίζει Αληθινό, χωρίς να σκέφτεται και χωρίς να μπει σε διαδικασία να ερευνήσει αν η αλήθεια ή έστω η πραγματικότητα είναι κάτι άλλο από αυτό που φαντάζεται. Έτσι, θα επαναστατήσει σθεναρά, αν κάποιος του δείξει μια άλλη εικόνα και όσο πιο λογική και εμπεριστατωμένη είναι η νέα θεωρία, τόσο αυξάνεται η αντίσταση. Άλλωστε το αβάσιμο εύκολα απορρίπτεται αμέσως και ο νους επαναπαύεται στις δάφνες του… Η κάθε πνευματική ή διανοητική αλλαγή και ανέλιξη είναι τόσο οδυνηρή όσο το «ξερίζωμα» από έναν τόπο ή ένα σπίτι, για τον άνθρωπο που δεν έχει πρόθεση να πράξει κάτι τέτοιο.
Γι’ αυτό, καλείται ο σύγχρονος πνευματικός αναζητητής να επανεξετάσει τις πεποιθήσεις του και να αναρωτηθεί αρχικά κατά πόσον είναι «τυχαίος» ο κόσμος στον οποίο ζει, ερευνώντας τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να παρέμβει κάποιος εξωτερικός παράγοντας στον νου, τα συναισθήματα και την ψυχική του ισορροπία.
————–
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Φωτεινής Τυράσκη «Φύση, Τέχνη και Υποσυνείδητα Μηνύματα» – A’ Μέρος – Ένας οδηγός για τον αρχέγονο κώδικα της Οπτικής Επικοινωνίας, εκδόσεις «Νάξιος»
Αν θέλετε να λάβετε μέρος στο σεμινάριο που αφορά στα θέματα του βιβλίου της, θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ.
————-
Η Φωτεινή Τυράσκη είναι πτυχιούχος των Τ.Ε.Ι. Αθηνών, της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών, του Τμήματος Γραφιστικής, με ειδικότητα στη Γραφιστική Κινηματογράφου, το Κινούμενο Σχέδιο και τα Ειδικά Εφέ. Επίσης, είναι μαθήτρια του Κώδικα της Ελληνικής Γλώσσας και της λεξιλόγιας μεθόδου «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ» του Θεολόγου Σημαιοφόρου.
