γράφει η Φωτεινή Τυράσκη…
Κάθε τί που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων. Γι’ αυτό, είναι καλό να γνωρίζει κανείς κάποιες βασικές πληροφορίες για την Θρησκεία και την Πολιτική, που δίνουν οι ίδιες οι Λέξεις, τα ονόματα και τα Λεξικά.
Το ωραιότερο δώρο του Λεξικού προς τον πολιτικοποιημένο άνθρωπο είναι η έννοια της λέξης «κόμμα»…
Κατά τη Γραμματική, «κόμμα» (,) είναι το σημείον στίξεως, που χωρίζει μια πρόταση σε μικρότερα τμήματα περιόδων λόγου. Κατά το Λεξικό λαμβάνονται οι εξής πληροφορίες: κόμμα – (από το ρήμα «κόπτω») = κομμάτι, τμήμα, τεμάχιον, νόμισμα, μέρος, φατρία, σύνολον προσώπων τας αυτάς ιδέας πρεσβευόντων. (Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής Γλώσσης – Δ. Δημητράκου, εκδόσεις Δομή)
κόμμα = παν το κεκομμένον, νόμισμα. (Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης- Ιωαν. Σταματάκου, εκδόσεις Δεδεμάδη)
κόμμα = το τεμάχιον, η μερίς. (Επίτομον Ερμηνευτικόν Εγκυκλοπαιδικόν Γλωσσικόν Λεξικόν Πάπυρος Λαρούς)
Ακόμα και σύμφωνα με τον Κώδικα του Θεολόγου Σημαιοφόρου, αποκωδικοποιώντας την λέξη και χωρίζοντάς την ως Κ-ΟΜΜΑ, εμφανίζεται το -Κ- που σημαίνει «τα Κάτω» και ΟΜΜΑ που σημαίνει το «μάτι». Έτσι, όταν ο άνθρωπος ρίχνει κάτω τα μάτια, όχι μόνο βλέπει χαμηλά αλλά, εκτός αυτού, χάνει ένα μεγάλο μέρος από το οπτικό του πεδίο, τον ορίζοντα και το φως, δηλαδή μειώνεται η οπτική, αλλά και αντιληπτική του ικανότητα, καθώς μπορεί να δει μόνο ένα κόμμα, ένα μέρος (και μάλιστα της χειρίστης ποιότητας) από αυτά που βρίσκονται γύρω του…
Συνεπώς, το κόμμα χωρίζει, διαιρεί, κομματιάζει, ενώ είναι από μόνο του «μερίδα», «τμήμα» και «τεμάχιο». Σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, όσο θα υπάρχουν πολιτικά ή άλλου τύπου κόμματα (όπως π.χ. φανατικοί οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων, νοοτροπίες «ψεκασμένων» ή «υπεύθυνων» πολιτών, Βροντάτσηδες και Φουρτουνάτσηδες…), οι άνθρωποι δεν θα είναι ποτέ ενωμένοι. Τα κόμματα είναι η πρακτική εφαρμογή του ρητού «Διαίρει και βασίλευε…» σε βάρος των ανθρώπων και της κοινωνικής συνοχής. Ίσως η λύση βρεθεί αν, όλοι οι άνθρωποι μαζί, βάλουν στα κόμματα μία… τελεία!
Για να υπάρξει μία ολοκληρωμένη εικόνα του σημερινού πολιτικού συστήματος, που λανθασμένα ονομάζεται «Δημοκρατία», παρατίθενται κάποια στοιχεία που ακούστηκαν στην εκπομπή «Αντιθέσεις» στο ΚΡΗΤΗ ΤV, όπου ο παρουσιαστής κ. Σαχίνης παίρνει συνέντευξη από τον κύριο Χαράλαμπο Χ. Σπυρίδη, καθηγητή του τμήματος Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το βίντεο ανέβηκε στο You Tube στις 27-10-2018, όπου μετά το 1:20:30 ο κ. Σπυρίδης μιλώντας για την μαθηματική έκφραση των πολιτευμάτων κατά τον Αρχύτα τον Ταραντίνο, αναφέρει τα εξής:
«Οι άνθρωποι, για να ζήσουν σαν άνθρωποι και όχι σαν αιμοβόρα ζώα, πρέπει να θεσπίζουν νόμους. Συνηθίζεται στους ανθρώπους να κυβερνούν ή όλοι ή πολλοί ή ένας. Κριτήριον είναι ο νόμος. Όταν κυβερνάει σε μια πόλη ο ένας κατά νόμον, λέγεται Βασιλεύς, εάν παρά τον νόμον, λέγεται Τύραννος. Εάν κυβερνούν πολλοί: Αυτοί αν κυβερνούν κατά τον νόμον είναι οι Αριστοκρατικοί, εάν κυβερνούν παρά τον νόμον είναι οι Ολιγαρχικοί. Αν κυβερνούν όλοι, το πολίτευμα λέγεται Δημοκρατία. Έρχεται όμως ο Σωκράτης και κάνει διευκρίνιση… Εάν το “όλοι” δεν είναι συνδούμενον πλήθος, δηλαδή πειθαρχημένοι όπως ο χορός μιάς τραγωδίας, τότε δεν έχουμε Δημοκρατία, έχουμε Οχλοκρατία…»
Να, λοιπόν, μία έννοια που έχει «βαπτιστεί» αλλιώς, ενώ είναι κάτι άλλο και μάλιστα για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως είναι τα Κοινά στα οποία στηρίζεται το μέλλον κρατών και εθνών! Και να είστε σίγουροι, αγαπητοί φίλοι, ότι υπάρχουν, πλέον, πολλές τέτοιες λέξεις-όροι στην ζωή μας.
………………………………………………………………………………………….………
Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε. Ουίνστων Τσώρτσιλ (Βρετανός πρωθυπουργός)
…………………………………………………………………………………………………
Ο άνθρωπος, μέσω της Κριτικής Σκέψης καταλήγει στην Διάκριση. Η Διάκριση μπορεί να τον οδηγήσει στο Γνώθι σαυτόν και περαιτέρω στην Φιλοσοφία. Όταν ο άνθρωπος φιλοσοφεί, είναι αδύνατον να μην θεολογήσει. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θρησκειολογεί…
Η Θρησκεία είναι διαφορετική από την Θεολογία. Όσο ο άνθρωπος φιλοσοφεί, τόσο ανακαλύπτει τις εκφάνσεις του Θεού και προσπαθεί να τον προσεγγίσει μέσω της διανοίας του.
Οι Θρησκείες είναι διάφορα εκκλησιαστικά συστήματα που θέτουν στους ανθρώπους κανόνες, πρωτόκολλα και συγκεκριμένο τρόπο ζωής, προκειμένου να ζουν αρμονικά και ειρηνικά μεταξύ τους, ενώνοντας κοινωνίες, φυλές, έθνη και χρώματα σε ένα υψηλότερο πνευματικό επίπεδο. Ο σκοπός των Θρησκειών είναι ευγενής στην βάση του, καθώς αυτές υπάρχουν για να θυμίζουν στον άνθρωπο τον Θεό και τη σύνδεσή του με Αυτόν.
Όμως, μέσα στα βάθη του χρόνου, έχει αποδειχθεί ότι τα ιερατεία, τα οποία συντονίζουν τις λειτουργίες των θρησκειών, έχουν απώτερο στόχο να ελέγχουν τους ανθρώπους, να τους ποδηγετούν, να τους εκμεταλλεύονται και εν τέλει να καθορίζουν αποφασιστικά την μοίρα τους, όταν αυτοί δεν έχουν την ικανότητα της Διάκρισης. Εμβαθύνοντας στην προσφορά των Θρησκειών στις ανθρώπινες κοινωνίες, θα προσεγγιστεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία και στις ενδόμυχες σκέψεις του ανθρώπου, που είναι κατά βάσιν η έννοια της «Αμαρτίας».
Η Αμαρτία είναι μία πηγή πρόκλησης ενοχικής συμπεριφοράς στον άνθρωπο, του προκαλεί άγχη και φοβίες, ενώ αποτελεί το βασικό όπλο των Ιερατείων (όλων των θρησκειών) ώστε να κρατούν υπό τον έλεγχό τους τα πλήθη. Το ρήμα «αμαρτάνω», κατά το Αρχαιοελληνικό λεξικό, σημαίνει: αποτυγχάνω του σκοπού, αστοχώ, διαπράττω σφάλμα, χάνω κάτι, πράττω το κακό. Με αυτή την έννοια, κάθε άνθρωπος που ενσαρκώνεται στην ύλη είναι ήδη «αμαρτωλός», πριν προλάβει καν να διαπράξει κάποιο έγκλημα ή ατόπημα! Μήπως γιατί η «αμαρτία» του ανθρώπου είναι η αποτυχία του να ξεφύγει από την πρόσδεσή του στην ύλη;
Ο άνθρωπος, όπως είναι προσδεδεμένος στην ύλη, βιώνει αυτό που ονομάζει «ζωή», ως έρμαιο των δυνάμεων που κυβερνούν αυτόν τον χώρο της ύλης. Το πεδίο αυτό έχει βεβαίως νόμους και κανόνες, που καμία πλευρά δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει. Όμως, αν ερευνούμε «τας Γραφάς» κατά συμβουλή του Χριστού, εννοώντας όλα τα αρχαία κείμενα των πολιτισμών της ανθρωπότητας, πιθανώς να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα που βοηθούν στην Σωτηρία του ανθρώπου και στην ελευθέρωσή του από τα δεσμά της ύλης.
Κι αυτό γιατί αρκετά κείμενα κλίνουν προς παρόμοιες περιγραφές ή διδάσκουν την Αλήθεια, η οποία είναι κοινός παρονομαστής, ασχέτως αν τα κείμενα γράφτηκαν από διαφορετικούς πολιτισμούς ή θρησκευτικά συστήματα και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Άλλωστε, κατά την εποχή του Χριστού δεν είχαν γραφτεί τα Ευαγγέλια, άρα δεν εννοεί ο Χριστός αυτές τις γραφές…
Σύμφωνα με τον Κώδικα, στην λέξη ΑΜΑΡΤΙΑ, τα άφωνα γράμματα σημαίνουν «στην (Μ) ορατή φύση (Ρ) ρέει και (Τ) στερεώνεται (το φως πρωτίστως)». Επίσης, στην λέξη ΑΜΑΡΤΙΑ, αναγνωρίζονται τα ρήματα «αρτάω» και «αρτύω», που αντιστοίχως σημαίνουν «προσδένω» και «προετοιμάζω φαγητό», παραπέμποντας στο νόημα της ΑΜΑΡΤΙΑΣ, ως την πρόσδεση του πνευματικού ανθρώπου στην ορατή φύση (ύλη) και στην ανάγκη του να τραφεί.
Έτσι, η ίδια η λέξη ΑΜΑΡΤΙΑ αποκαλύπτει πως όσες καλές πράξεις και να κάνει κάποιος, σε όσες μετάνοιες και αν γονατίσει, όση ταπεινότητα και αν επιδείξει, παραμένει «αμαρτωλός», αφού είναι ως ψυχή προσδεδεμένος στην ύλη και παγιδευμένος σε σώμα.
Η γνωστή ιστορία του Αδάμ και της γυνής (όπως αρχικώς ονομάζει την Εύα η Αγία Γραφή, στην Γένεση) που εκδιώχθηκαν από τον Παράδεισο, αφού έφαγαν τον καρπό από το απαγορευμένο από τον Θεό Δένδρο της Γνώσεως, όταν αποκωδικοποιηθεί, οδηγεί στα ίδια συμπεράσματα. Ίσως κάποιος αναρωτηθεί, τί σχέση μπορεί να έχουν οι Εβραϊκές μυθολογίες με την Ελληνική Γλώσσα. Όμως η αποκωδικοποίηση αποδεικνύει ότι μπορεί αυτές οι μυθολογίες να μην είναι και τόσο «Εβραϊκές» τελικά…
Το κείμενο της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα δεν αναφέρει την λέξη «μήλο», αλλά ούτε βεβαίως υπάρχει κάποιο δείγμα ότι το απαγορευμένο δένδρο ήταν μηλιά. Από τα Ομηρικά έπη, γνωρίζουμε ότι «μήλον» ονομαζόταν κάθε «καρπός», όπως επίσης «μήλο» ονομαζόταν και το «πρόβατο». Στην εξεταζόμενη περίπτωση, οι λέξεις-κλειδιά είναι «καρπός» και «ξύλον», με τις οποίες σημαίνεται κατά την Γένεση ο απαγορευμένος καρπός, αλλά και το «δένδρο», που δεν έπρεπε να πλησιάσουν οι Πρωτόπλαστοι. Όμως μήπως, το «ξύλο» και ο «καρπός» του, θα μπορούσαν να σημαίνουν κάτι άλλο, εκτός από το «δένδρο»;
Κατά τον Κώδικα, ΞΥΛΟ σημαίνεται «σε κάσα, μεγάλη συγκέντρωση ηλιακής ακτινοβολίας σε χώρο», παραπέμποντας στην ύλη (Ξ-ΥΛΟ = κάτω εσωτερικώς, στην ύλη). Εδώ, λοιπόν, φαίνεται να διαφοροποιούνται οι ποιότητες των υλών στην θεϊκή δημιουργία, δεικνύοντας ως ακατάλληλη, για τους Πρωτόπλαστους, την ύλη που αντιπροσώπευε το «ξύλον τού γινώσκειν καλόν και πονηρόν».
Η αντίληψη του ανθρώπου για την ύλη, ίσως, θα πρέπει να διευρυνθεί, ώστε να μπορέσει να συλλάβει σε φιλοσοφικό επίπεδο τις έννοιες του Παραδείσου, των Πρωτοπλάστων ανθρώπων και το πεδίο της ύλης στο οποίον εξέπεσαν. Θεωρητικά, η ανέλιξη στα πνευματικά πεδία μπορεί να σημαίνει πιο λεπτοφυείς ύλες από την συμπαγή γηίνη κατάσταση κι αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την αντίληψη οντοτήτων ή οραμάτων, που δεν είναι του κόσμου τούτου.
Επειδή η ΥΛΗ, όπως την αντιλαμβανόμαστε στον κόσμο που βρισκόμαστε, είναι αλληλένδετη με τον φυσικό μας ήλιο, αξίζει να διερευνήσουμε την σχέση που έχει ο ήλιος μας, και η παραχθείσα από αυτόν ύλη του, με τον καρπό τού «ξύλου» που έφαγαν οι Πρωτόπλαστοι και εξέπεσαν.
Συμπληρωματικώς, η λέξη «καρπός», κατά τον Κώδικα, σημαίνει «κάτω ρέει το πυρ σε χώρο ή σώμα», υποδηλώνοντας ότι κάθε καρπός είναι το αποτέλεσμα μίας κατάστασης. Δηλαδή, ως προς τα φυσικά πεδία, η κατερχομένη ροή του πυρός σε ένα σώμα δημιουργεί και τρέφει τον καρπό, οπότε θα λέγαμε ότι κάθε καρπός «γεμίζει με ήλιο»… ενώ για τα πνευματικά πεδία, ο καρπός είναι το αποτέλεσμα μίας πυρίνης ροής σε έναν χώρο, είτε για να ολοκληρώσει ένα θεϊκό έργο, είτε γιατί αυτό το πυρ βρίσκεται σε πτώση.
Κατά την εξωτερική διήγηση του Μύθου τής Γενέσεως, ο Θεός δίνει εντολή στον Αδάμ ότι μπορεί να φάει τους καρπούς από όποιο «ξύλο» (δέντρο) θέλει, στον Παράδεισο, αλλά το «ξύλο» της Γνώσεως του Καλού και του Πονηρού δεν πρέπει να το αγγίξει, ούτε να φάει από τον καρπό του, γιατί τότε σίγουρα θα πεθάνει… Ο Όφις ξεγελά την γυνή, πείθοντάς την ότι τρώγοντας από το απαγορευμένο «ξύλο», οι Πρωτόπλαστοι δεν θα πεθάνουν, αντιθέτως θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα είναι σαν θεοί, γνωρίζοντας το Καλό και το Κακό.
Πράγματι, αφού ο Αδάμ και η γυνή έφαγαν από αυτό το ξύλο, έγιναν «θεοί», δηλαδή θεάθηκαν. Και όπως τους προειδοποίησε ο Θεός «πέθαναν», δηλαδή εξέπεσαν στον κόσμο Γέννησης και του Θανάτου, στον κόσμο του Καλού και του Κακού, ενώ μοιραία δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πλέον στον Παράδεισο και στην Αιώνια Ζωή. Σε αυτόν τον κόσμο των θνητών ήταν καταδικασμένοι να πονούν, να διψούν και να πεινούν, γιατί απέκτησαν σώμα, όπως βεβαίως να γερνούν και να πεθαίνουν. Και «άνοιξαν» τα μάτια τους, όντας σε θέση πλέον να ορούν την ορατή φύση. Έχοντας την Γνώση του Καλού και του Κακού, ευρισκόμενοι στον διττό κόσμο, αντιλήφθηκαν την γύμνια τους.
Όμως, τί ιδιαίτερο είχαν οι Πρωτόπλαστοι ώστε να τους στοχοποιήσει ο Όφις για να τους παραπλανήσει και να κάνουν αυτό που τους υπέδειξε; Μα βεβαίως, ήταν η σύνδεσή τους με το Πατρικό Πυρ: «…υμείς δε υπήρχετε πνεύματα ζώντα αιώνια και ουκ αποθνήσκοντα εις πάσας τας γενεάς του αιώνος.» (Α΄ Ενώχ, κεφ. 15,6). Δηλαδή «…εσείς υπήρχατε πνεύματα που ζούσαν αιώνια και που δεν πέθαιναν σε όλες τις γενεές του αιώνα.»
Αυτό το ιδιαίτερο που είχαν οι Πρωτόπλαστοι ήταν Πατρικό Πυρ, το οποίο έπρεπε να ψυχθεί, ώστε να εισχωρήσει στα γήινα σώματα, αφού η ποιότητα της, γνωστής σε εμάς, γηίνης ύλης δεν ήταν κατάλληλη για αυτό. Έτσι, το ψυχόμενο πυρ, μετετράπη σε αυτό που γνωρίζουμε ως ΨΥΧΗ, δηλαδή «Πυρ, εσωτερικό, σε χωμάτινο σώμα». Αποκωδικοποιώντας την λέξη ΨΥΧΗ λαμβάνουμε ακριβώς την πληροφορία:
Ψ = Πυρ εσωτερικό
Υ = σε μεγάλη συγκέντρωση,
Χ = σε χοϊκό (χωμάτινο) σώμα,
Η=φανερώνεται
…………………………………………………………………………………………………
«…ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία, και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν. Φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον, πειράζουσι δε αυτόν οι της εκείνου μερίδες όντες.» Σοφία Σολομώντος Κεφ. Β’ 23
Δηλαδή «…ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο άφθαρτο και τον ποίησε ως εικόνα της δικής του ιδιότητας. Λόγω του φθόνου του διαβόλου, ήρθε ο θάνατος στον κόσμο, πειράζοντας τον άνθρωπο αυτοί που ήταν μερίδες του διαβόλου.»
…………………………………………………………………………………………………
Τους Πρωτόπλαστους ξεγελά ο ΟΦΙΣ, ο οποίος συμβόλιζε την Γνώση σε πανάρχαιες εποχές, για πολλούς μεγάλους πολιτισμούς που εμφανίστηκαν στην γη. Κατά τους Αρχαιοελληνικούς συμβολισμούς, ο ΟΦΙΣ συμβολίζει τις ηλεκτρικές δυνάμεις, δηλαδή το φορτίο των αρνητικών και των θετικών ιόντων, που είναι πηγή κάθε φωτός στην ορατή μας φύση.
Κατά τον Κώδικα ΟΦΙΣ σημαίνεται «(Ο) χώρος όπου (Φ) το φως (Ις) απαύστως τροφοδοτεί». Στην πραγματικότητα, το φως κινείται με κυματοειδείς μορφές, ακριβώς όπως ένα φίδι! Δεν είναι λοιπόν τυχαία η επιλογή του ονόματος «Όφις» για το ερπετό αυτό.
Αυτό που ξεγέλασε τον Αδάμ και την γυνή ήταν ένα «ξεπεσμένο» φως, μία ποιότητα του Πυρός που είχε πάρει τροπή προς την, γνώριμη πλέον για εμάς, ύλη και την τροφοδοσία της. Ήταν μία οντότητα ουράνιας προέλευσης που κατασκεύασε έναν δικό του κόσμο, θέτοντας τους δικούς του νόμους. Χρειαζόταν όμως μία πηγή Πατρικού Πυρός για να τροφοδοτεί τα δημιουργήματά του και γι’ αυτό έπεισε τους Πρωτόπλαστους να εμπλακούν σε αυτό με την θέλησή τους, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τους κατεβάσει στα δικά του πεδία. Άλλωστε, το φως του Όφεως είναι κατωτέρας ποιότητας από το Πυρ του Πατρός Θεού και το Άκτιστο Φως Του. Είναι αυτό που μπορεί να διακρίνει το μάτι του γήινου ανθρώπου, το οποίο δημιουργείται από την σύγκρουση θετικών και αρνητικών ιόντων. Είναι το φως του διττού κόσμου μας, όπως πολύ σοφά το περιέγραψε, μέσα στην μυστηριώδη φράση του, ο Ηράκλειτος «πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστί, πάντων δὲ βασιλεύς…», ενώ με την χρήση του Κώδικα λαμβάνουμε αυτή την καίρια πληροφορία:
«ΠΟΛΕΜΟΣ» σημαίνεται «Πυρ Ηλιακό στην ορατή μας φύση».
Έτσι ο Αδάμ και η γυνή εγκλωβίζονται σε γήινα σώματα και ο Όφις συνεχίζει να χρησιμοποιεί την ακτινοβολία του αιωνίου Πυρός, ρίχνοντάς τους, ξανά και ξανά, στον κύκλο των ενσαρκώσεων.
Δεν είναι τυχαίο που ο Προμηθέας Δεσμώτης έχει τιμωρηθεί να είναι δεμένος στον ΚΑΥΚΑΣΟ (και όχι κάπου αλλού), δηλαδή «(Κ) κάτω (ΑΥ) ξανά (ΚΑΣΟ) στην κάσα», όπου ένας αετός του τρώει κάθε μέρα το ήπαρ, ενώ το βράδυ αυτό μεγαλώνει. Ο αετός συμβολίζει, με την συλλαβή -ΤΟς-, την στερέωση του -ΑΕ- εκτεινόμενου Αρχικού φωτός σε σώμα και το ΗΠΑΡ με το -Η- το -Π- και το -Ρ- σημαίνουν το φανερωμένο ΠΥΡ που ρέει. Αυτό το Πυρ καταναλώνεται στην διάρκεια του βίου του ανθρώπου (ημέρα), αναγεννάται με τον «θάνατο» (νύχτα), για να τροφοδοτήσει εκ νέου τον «κύκλο της ζωής».
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι άνθρωποι-απόγονοι του Αδάμ, ως μεταφορείς του Πατρικού Πυρός, έχουν άμεση σύνδεση με την Πηγή και δύνανται να απορροφούν Πατρικό Πυρ, είτε κατά βούλησιν είτε κατά χάριν. Αυτό κάνει τους ανθρώπους αυτούς να ξεχωρίζουν για πολλά χαρίσματα, πνευματική λάμψη και θεραπευτικές ικανότητες, μετατρέποντάς τους συγχρόνως σε περιζήτητους «υπηρέτες» αυτών που έχουν το Χρήμα, αλλά όχι την Χάρη…
Αυτό τους βάζει επίσης στον κίνδυνο, να γοητευτούν από την λάμψη του χρήματος και του θαυμασμού και να εκπέσουν σε χαμηλότερα πνευματικά πεδία, ενώ έχουν ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση ότι ανεβαίνουν, εγκλωβίζοντας την ψυχή τους στο υλικό πεδίο των ηδονών, της ύλης και της επίγειας δόξας. Αυτή η ψευδαίσθηση ότι ανεβαίνουν σε υψηλά πνευματικά πεδία προκύπτει από την συνειδητοποίηση της ενώσεως ή επαφής με την Πηγή. Όμως είναι άλλο να συλλάβεις συνειδητά την ένωσή σου με την Πηγή και ίσως να φτάσεις να έχεις ακόμη και τον έλεγχο του Πυρός που απορροφάς και άλλο είναι να ελευθερωθείς από τα δεσμά της ύλης και από τον κύκλο των ενσαρκώσεων. Είναι σημαντικό, αυτοί οι συνειδητοποιημένοι, ενεργειακώς, άνθρωποι να πρέπει να αναλογιστούν το «πώς», το «γιατί» και «σε ποιόν» αναλώνουν αυτό το Πυρ, όπως επίσης και τις επιπτώσεις μίας θεραπείας, που δεν έχει αληθινό υπόβαθρο. Γιατί όταν κάποιος πάσχει, ο λόγος είναι γιατί κάτι δεν έκανε ή γιατί έπραξε κάποιο λάθος, κατά βάσιν, προς τον εαυτό του. Αν λοιπόν δεν διερευνηθεί και δεν διευθετηθεί η αληθινή αιτία της αρρώστιας, το άτομο θα συνεχίσει τον ίδιο ολισθηρό δρόμο και σύντομα θα καταλήξει σε μία χειρότερη κατάσταση.
Στο βιβλίο «Φύση, Τέχνη και Υποσυνείδητα Μηνύματα» – Β’ Μέρος, δίνονται αναλυτικώς οι αποκωδικοποιήσεις των ονομάτων και των λέξεων: ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ΑΔΑΜ, ΕΥΑ, ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, αλλά και άλλες σημαντικές πληροφορίες. Στον Πύρινο χώρο του Παραδείσου κινούνται οι Πρωτόπλαστοι, όπου με τα ονόματά τους πληροφορούν ότι δεν διαθέτουν γήινα σώματα, όπως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε.
Ο ΑΔΑΜ είναι ο Αδάμας, δηλαδή ο «Αδάμαστος»,
αυτός που δεν δαμάζεται και δεν διαθέτει «δέμας»,
δηλαδή «σώμα» και «δομή» (Α-ΔΑΜ).
Ένας όρος που μπορεί να περιγράψει την, προ της πτώσεως, κατάσταση του Αδάμ εντοπίζεται στο Αρχαιοελληνικό λεξικό και στην λέξη «ύπαρ», που σημαίνει «αληθής οπτασία». «Ύπαρ» σημαίνει επίσης «κάτι που βρίσκεται εν εγρηγόρσει», αλλά και το «αληθινό», δηλαδή τις ποιότητες του Αδάμ, ως εικόνα και ομοίωση του Υψίστου Θεού.
Κατά τον Κώδικα ΥΠΑΡ σημαίνεται: Υ = Μεγάλη συγκέντρωση Π = πυρός Α = Αρχικής Δυνάμεως, Ρ = που ρέει
Οι Πρωτόπλαστοι λοιπόν ήταν ύπαρα (κλίση: το ύπαρ, του ύπαρος), «αληθείς οπτασίες» κατά το λεξικό, «πνεύματα ζώντα αιώνια» κατά τον Ενώχ, «ρέουσες πύρινες οντότητες» όπως αποκαλύπτει ο Κώδικας, όπου με την πτώση και τον εγκλωβισμό τους στην ύλη απέκτησαν σώματα, δηλαδή «κάσες» (Κ+Σ=Ξ – ΚΑΣΑ = οικία, καλύβη, κατά το Αρχαιοελληνικό λεξικό). Έτσι το ΥΠΑΡ έγινε ΥΠΑΡΞΙΣ… Δηλαδή, (ΥΠΑΡ) η αληθής οπτασία εγκλωβίστηκε (Κ) κάτω και (Σ) εσωτερικώς, σε κάσα (Κ + Σ = Ξ), ενώ συνεχίζει να τροφοδοτείται απαύστως (Ι) εσωτερικά (Σ).
Μία άλλη σημαντική παρατήρηση είναι ότι κατά την Αγία Γραφή (Γένεσις, κεφ. 1,26) οι θεοί ποιούν τους ανθρώπους, αρσενικούς και θηλυκούς, με την παραίνεση «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» και τους τοποθετούν στη γη, ενώ παρακάτω στο κεφ. 2,7 ο Θεός πλάθει τον Αδάμ και τον τοποθετεί στον Παράδεισο. Εκτός απ’ τους “θεούς” και τον “Θεό”, που θα αναλυθεί παρακάτω, υπάρχουν και κάποιες ακόμη διαφοροποιήσεις: ότι ο Αδάμ πλάθεται, ενώ οι άνθρωποι ποιούνται. Οι άνθρωποι συνευρίσκονται ερωτικά για να τεκνοποιήσουν, ενώ οι Πρωτόπλαστοι δεν γνωρίζουν την ερωτική πράξη, καθώς δεν έχουν σώματα…
Οι άνθρωποι έχουν εξουσία να κατακυριεύσουν τα πλάσματα της γης, ενώ ο Αδάμ τοποθετείται στον Παράδεισο, ως εργάτης και φύλακας αυτού, με σαφείς οδηγίες περί του Δένδρου της Γνώσεως. Έτσι, στην πορεία αυτής της ιστόρησης, όταν ο Αδάμ και η γυνή (το όνομα Εύα δεν αναφέρεται, μέχρι αυτό το σημείο, στην Ελληνική μετάφραση) εκδιώκονται από τον Παράδεισο, η γυνή ονομάζεται από τον Θεό «Ζωή» («ότι αύτη μήτηρ πάντων των ζώντων» – Γένεσις, κεφ. 3,20). Οι παραβάτες εξέρχονται του Παραδείσου και ο Θεός τους ενδύει με δερμάτινους χιτώνες (αποκτούν δέρμα ή περίβλημα;;;). Και εργάζονται επί της γης (δεν εργάζονται πλέον στον Παράδεισο)…
Οι Πρωτόπλαστοι βρίσκουν ανθρώπους στην νέα τους γήινη κατοικία, όπου από αυτούς διαλέγει σύζυγο ο Κάιν…
«Καὶ ἔγνω Κάϊν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Ἐνώχ» (κεφ. 4,17), αλλά και στο κεφ. 6,2 «ἰδόντες δὲ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων ὅτι καλαί εἰσίν, ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας»,
γίνεται καθαρά διαχωρισμός μεταξύ αυτών των ανθρώπων που έχουν προέλθει από τους εκδιωχθέντες του Παραδείσου (των υιών του Θεού) και των ανθρώπων που ήδη ζούσαν επί της γης, ως επικυρίαρχοι αυτής. Και οι Αδαμιαίοι απόγονοι ενώθηκαν με τους γήινους, δηλαδή τους «ουδαίους» ανθρώπους και πλήθυναν.
…………………………………………………………………………………………………
το «ούδας» = η επιφάνεια της γης, το έδαφος.
ο «ουδαίος» = ο επί της γης, ο γήινος, ο χθόνιος.
…………………………………………………………………………………………………
Προκειμένου να μην παραμείνει το Πατρικό Πυρ στους ανθρώπους που κυριαρχούνται εξ ολοκλήρου από σαρκικά φρονήματα, ο Θεός μείωσε κατά πολύ τον χρόνο ζωής τους… (κεφ. 6,3)
«καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας, ἔσονται δὲ αἱ ἡμέραι αὐτῶν ἑκατὸν εἴκοσιν ἔτη».
Αυτή η ανάλυση παρέχει την σημαντική πληροφορία ότι στην γη υπάρχουν οι άνθρωποι που εσωκλείουν το Πατρικό Πυρ, αλλά και κάποιοι άλλοι που δεν το κατέχουν ή δεν θέλουν να έχουν επαφή με αυτό, γιατί η ουδαία φύση τους έχει πάρει τον έλεγχο της οντότητας.
Δεν είναι λοιπόν παράξενη η αναφορά, σε διάφορα κείμενα, για «μιαρά» ή «ασεβή» γένη, αλλά και η παρόμοια αναφορά στον ύμνο των Μουσών του Πρόκλου «ἀδεισιθέων γένος ἀνδρῶν», που σημαίνει «αθεόφοβο (ασεβές προς τον Θεόν) γένος ανθρώπων».
Ο ύμνος των Μουσών του Πρόκλου αναφέρεται σε αυτό το φως του Πατρικού Πυρός, που αναγάγει τους ανθρώπους:
Ὑμνέομεν, μερόπων ἀναγώγιον ὑμνέομεν φῶς, ἐννέα θυγατέρας μεγάλου Διὸς ἀγλαοφώνους, αἳ ψυχὰς κατὰ βένθος ἀλωομένας βιότοιο ἀχράντοις τελετῇσιν ἐγερσινόων ἀπὸ βίβλων γηγενέων ῥύσαντο δυσαντήτων ὀδυνάων καὶ σπεύδειν ἐδίδαξαν ὑπὲρ βαθυχεύμονα λήθην ἴχνος ἔχειν, καθαρὰς δὲ μολεῖν ποτὶ σύννομον ἄστρον, ἔνθεν ἀπεπλάγχθησαν, ὅτ᾽ ἐς γενεθλήιον ἀκτὴν κάππεσον, ὑλοτραφέσσι περὶ κλήροισι μανεῖσαι. ἀλλά, θεαί, καὶ ἐμεῖο πολυπτοίητον ἐρωὴν παύσατε καὶ νοεροῖς με σοφῶν βακχεύσατε μύθοις· μηδέ μ᾽ ἀποπλάγξειεν ἀδεισιθέων γένος ἀνδρῶν ἀτραπιτοῦ ζαθέης, ἐριφεγγέος, ἀγλαοκάρπου, αἰεὶ δ᾽ ἐξ ὁμάδοιο πολυπλάγκτοιο γενέθλης ἕλκετ᾽ ἐμὴν ψυχὴν παναλήμονα πρὸς φάος ἁγνόν, ὑμετέρων βρίθουσαν ἀεξινόων ἀπὸ σίμβλων καὶ κλέος εὐεπίης φρενοθελγέος αἰὲν ἔχουσαν.
Δηλαδή: Υμνούμε, το φως που αναγάγει τους θνητούς στα υψηλά πνευματικά πεδία υμνούμε, τις εννέα θυγατέρες του μεγάλου Διός με τις εξαιρετικές φωνές, οι οποίες τις ψυχές που περιπλανώνται στα βάθη του βίου τις απάλλαξαν από τις δυσβάστακτες γηγενείς οδύνες, μέσω των αχράντων τελετών από βίβλους που εγείρουν τον νου και τις δίδαξαν (τις ψυχές) να σπεύδουν να ακολουθήσουν τα ίχνη που οδηγούν πάνω από την λήθη που χύνεται βαθιά και καθαρές να φτάσουν στο νόμιμο άστρο τους, όπου αποπλανήθηκαν όταν κατέπεσαν στην κάτω γέννηση, έχοντας μανία για τους υλοτραφείς κλήρους. Αλλά θεές, παύσετε την πολυτάραχη επιθυμία μου και κοινωνήστε με τους νοερούς λόγους των σοφών. Να μην με αποπλανήσει γένος αθεόφοβων ανθρώπων μακριά από την ιερά οδό, την ολόλαμπρη και των εξαίρετων αποτελεσμάτων. Να έλκετε πάντα την περιπλανώμενη ψυχή μου, μακριά από τις πολλές πλανεμένες γεννήσεις, προς το αγνό φως, γεμάτη από τον θησαυρό σας που ισχυροποιεί τους νόες και να έχετε την δόξα του καλού λόγου που θέλγει τις φρένες.
(απόδοση: Φωτεινή Τυράσκη)
Έτσι, κάθε βίος καταδικάζει τον άνθρωπο στη λήθη. Και σε κάθε κύκλο ζωής της παλιγγενεσίας που βιώνει, το Πυρ αυτό αναλώνεται και χρησιμοποιείται μέσω των συναισθημάτων του (κυρίως του πόνου και του φόβου), ενώ ο άνθρωπος αλλάζει «ρόλους», πότε από άνδρα σε γυναίκα, πότε από θύμα σε θύτη, από καταπιεστή σε καταπιεζόμενο και ούτω καθ’ εξής. Ο άνθρωπος που εξέπεσε στον διττό κόσμο του θανάτου, εγκλωβίστηκε στον ατέρμονα κύκλο των ενσαρκώσεων της ψυχής του, προσφέροντας αυτό το Πατρικό Πυρ ως βορά, στην λειτουργία αυτού του πλασμένου από τον Όφιν κόσμου.
Από τις γραφές φαίνεται ότι ο Ιησούς ήρθε στην γη για να πληρώσει το τίμημα της Ελευθερίας του Ανθρώπου από αυτά τα δεσμά, δίνοντας το Δικό Του Άγιο Αίμα για να πληρωθούν τα λύτρα.
……………………………………………………………………………………………………………
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Τῶν Ἁγίων ὁ χορός, εὗρε πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ θύραν Παραδείσου, εὔρω καγῶ, τὴν ὁδὸν διὰ τῆς μετανοίας. τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον ἐγὼ εἰμι. ἀνακάλεσαί με, Σωτήρ, καὶ σώσόν με. Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ὁ πάλαι μέν, ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θεία τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν μὲ ἐπιστρέψας εἰς γὴν ἐξ ἦς ἐλήφθην, εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν ἐπανάγαγε, τὸ ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Εἰκὼν εἰμι, τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων, οἰκτείρησον τὸ σὸν πλάσμα, Δέσποτα, καὶ καθάρισον σὴ εὐσπαγχνία, καὶ τὴν ποθεινὴν πατρίδα παράσχου μοί. Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ἀνάπαυσον, ὁ Θεὸς τὸν δούλόν (τὴν δούλήν) σου, καὶ κατάταξον αὐτόν (αὐτήν) ἐν Παραδείσῳ, ὅπου χοροὶ τῶν Ἁγίων, Κύριε, καὶ οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς φωστῆρες, τὸν κεκοιμημένον δούλον (τὴν κεκοιμημένην δούλην) σου ἀνάπαυσον, παρορῶν αὐτοῦ (αὐτῆς) πάντα τὰ ἐγκλήματα.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῶ καὶ Ἁγίω Πνεύματι. Τὸ τριλαμπὲς τῆς μιᾶς θεότητος, εὐσεβῶς ὑμνήσωμεν βοῶντες Ἁγιος εἶ, ὁ Πατὴρ ὁ ἄναρχος, ὁ συνάναρχος Υἱὸς καὶ θεῖον Πνεῦμα. φώτισον ἡμᾶς πίστει σοὶ λατρεύοντας, καὶ τοῦ αἰωνίου πυρὸς ἐξάρπασον. (Απόσπασμα από το Ιερατικό Μνημόσυνο) …………………………………………………………………………………………………
Στο Ιερατικό Μνημόσυνο ακούγεται επαναλαμβανόμενη η φράση «Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου…».
Η παράκληση αυτή ακούγεται και στην Δοξολογία στο τέλους του Όρθρου. Ποιά είναι άραγε τα δικαιώματα που ζητά μέσω του ύμνου αυτού να διδαχθεί ο νεκρός, αλλά και κάθε άνθρωπος που θα πρέπει να γνωρίζει περί αυτών των δικαιωμάτων, όταν τερματίζεται ο βίος του;
Με την παράκληση αυτή ο πιστός ζητά από τον Χριστό να τον ανακαλέσει και να τον σώσει. Να τον επιστρέψει πάλι στην γη από την οποία ελήφθη και να αναμορφώσει το αρχαίο του κάλλος. Να τον κάνει και πάλι πολίτη του Παραδείσου, εκεί όπου οι δίκαιοι λάμπουν ως φωστήρες (ήλιοι αστέρες). Να τον καθαρίσει από ευσπλαχνία και να εξαρπάξει το αιώνιο πυρ, καθώς η παράκληση αυτή τελειώνει με την φράση «φώτισον ημάς πίστει σοί λατρεύοντας, και του αιωνίου πυρός εξάρπασον».
Το ρήμα «εξαρπάζω» σημαίνει κατά το αρχαίο λεξικό «αποσπώ», «διασώζω», «αρπάζω τινά εκ των χειρών τινός και σώζω αυτόν».
Έτσι σύμφωνα με αυτή την θεώρηση, με την Σταύρωσή Του ο Χριστός αποκτά το δικαίωμα να οδηγήσει πίσω στον Πατέρα όσους θελήσουν να τον ακολουθήσουν. Αυτό το δικαίωμα, στο όνομα του Ιησού, θα πρέπει να επικαλεστεί η ψυχή φεύγοντας από το σώμα.
Μερικοί ίσως αναρωτηθούν για το πώς μπορεί κάποιος συνειδητά να επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου και την Βασιλεία των Ουρανών μετά θάνατον.
Σήμερα, η επιστήμη παρέχει την εξής πληροφορία: Ο νους και κατ’ επέκτασιν η συνείδηση του ανθρώπου συνεχίζει την λειτουργία του για μερικά λεπτά μετά τον θάνατο, όπου αυτή η λειτουργία φθίνει όσο περνούν οι ώρες (Δημοσιεύματα περί της εν λόγω πληροφορίας παρατίθενται στην Βιβλιογραφία).
Στα πρώτα λεπτά μετά θάνατον, ο νους έχει την δυνατότητα να δράσει και να αναζητήσει το ποθούμενο ενός εκάστου.
Αν κάποιος είναι προσκολλημένος στις υλικές απολαύσεις, θα αναζητήσει την επιστροφή του στην ύλη.
Αν είναι προσκολλημένος στα αγαπημένα του πρόσωπα, θα προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί τους.
Αν δεν ήταν έτοιμος για το «μεγάλο ταξίδι» και παραμένει προσκολλημένος σε αυτό που ονομάζει «ζωή», τότε θα προσπαθεί μάταια να επιστρέψει πίσω στο σώμα του…
Αν έχει αποφασίσει να ελευθερωθεί από τα δεσμά των αλλεπάλ-ληλων ενσαρκώσεων και είναι γνώστης της Αληθείας, δύναται να επικαλεστεί το όνομα του Χριστού και τα λύτρα, που έχει πληρώσει Αυτός με το Άγιο Αίμα Του.
Γι’ αυτό και είναι καλό για τον άνθρωπο να προσπαθεί συνειδητά να αποσπαστεί από τις σαρκικές απολαύσεις, τα υλικά αγαθά, αλλά και τα πάθη του, όσο είναι εν ζωή, ώστε να είναι πιο εύκολη η μετάβασή του στην Βασιλεία των Ουρανών και για να μην κινδυνεύσει να εγκλωβιστεί, εκ νέου, σε σάρκα.
…………………………………………………………………………………………………
«Πρέπει να συνηθίζουμε τους νέους στην ασώματη φύση.» Πλωτίνος
…………………………………………………………………………………………………
«…παρὰ Κυρίου τὰ διαβήματα ἀνθρώπου κατευθύνεται, καὶ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ θελήσει σφόδρα·» (Ψαλμοί Δαυΐδ 36, 23)
Αν το πάθος κάποιου για να βρίσκεται κοντά στους αγαπημένους του ανθρώπους είναι τόσο δυνατό, που δεν υπερνικά την επιθυμία του για την Σωτηρία της ψυχής του ώστε να θελήσει σφόδρα την οδό Του Κυρίου, τότε μοιραία καταδικάζει τον εαυτό του να επιστρέψει στην ύλη. Το χειρότερο είναι ότι ο άνθρωπος συγχέει την Αληθινή Αγάπη με τα πάθη του, δηλαδή την προσκόλληση στην οικογένειά του, τον έρωτα, τις ανάγκες των άλλων, τα καθήκοντα, τις χαρές της ζωής, ενώ λυπάται που δεν πρόλαβε να τελειώσει εκείνο ή το άλλο έργο ή θέλει να έχει περισσότερο χρόνο με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη του (σάμπως κι αυτό θα κρατήσει για πάντα…), βάζοντας την ψυχή σε κατώτερη μοίρα.
Κατά την εποχή του Χριστού, οι άνθρωποι πίστευαν ακόμη στις αρχαίες δοξασίες, είτε ανήκαν σε αυτές τις κοινότητες που ονομάζονταν Εθνικοί, έχοντας Αρχαιοελληνικές παραδόσεις, είτε ανήκαν στον Εβραϊκό πληθυσμό, γνωρίζοντας για το Προπατορικό Αμάρτημα, με τον τρόπο που το περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη.
Το Προπατορικό Αμάρτημα περιγράφεται επίσης και στην Ελληνική Μυθολογία, δοσμένο με διαφορετικό τρόπο, όμως οι ιστορήσεις μιλούν για την Πτώση (π.χ. Μίνωας, Λευκός Ταύρος, Πασιφάη και Μινώταυρος, Α’ μέρος του βιβλίου στην σελ. 225 ή ο Μύθος του Φαέθοντα), ενώ κάποιες φορές προφητεύουν την λύση από τα δεσμά της ύλης (π.χ. η τριλογία «Προμηθέας Πυρφόρος» – «Προμηθέας Δεσμώτης» – «Προμηθέας Λυόμενος» και το τέλος του Ηρακλή στην πυρά της Τραχίνας).
Ο Ιησούς μίλησε με λόγια απλά, απευθυνόμενος σε πλήθη αγραμμάτων ανθρώπων, που ήταν δουλευτές της γης ή ψαράδες, όπως απευθύνθηκε και σε εμπόρους, κτηματίες, στρατιωτικούς, άτομα των ιερατείων και του κράτους. Όλοι τους είχαν παρόμοιες ιδέες για την έκπτωση του ανθρώπου στα γήινα πεδία και όλοι ανέμεναν τον Σωτήρα ή τον Μεσσία, που θα ελευθερώσει τις ψυχές τους.
Γι’ αυτό και οι λόγοι Του εισακούσθηκαν από μεγάλα πλήθη και αργότερα από τόσους διαφορετικούς λαούς. Την εποχή εκείνη, η γνώση του κύκλου των ενσαρκώσεων ήταν αποτυπωμένη στον κοινό νου των ανθρώπων. Μέσα στο βάθος του χρόνου, κάποιες κοινωνικές ή θρησκευτικές ομάδες διατήρησαν αυτή την γνώση, ενώ άλλες την απέταξαν ως ακατάλληλη, αιρετική ή δύσκολα διαχειρίσιμη…
Η Χριστιανική θρησκεία κατήργησε, μέσω των Συνόδων, ό,τι αφορούσε την έννοια της μετενσάρκωσης, διατηρώντας τον όρο «παλιγγενεσία», ως «παλιγγενεσία των ψυχών», παρότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγεννηθούν οι ψυχές των ανθρώπων, όντας Αθάνατες… Το παιχνίδι «Διαστρεβλώνοντας τις λέξεις…» είναι γνωστό και παίζεται, μέχρι σήμερα, από όλα τα καθεστώτα επιβολής.
Όποιος συλλάβει την πυρίνη και αθάνατη φύση της ψυχής, μπορεί να πει ότι οι ψυχές θα ελευθερωθούν ή θα σωθούν, αλλά όχι ότι θα αναγεννηθούν. Αντιθέτως, τα κείμενα που αναφέρουν την παλιγγενεσία δέχτηκαν «μία μικρή βοήθεια», ώστε να εξαλειφθεί η έννοια της μετενσάρκωσης από πολύ σημαντικά κείμενα της ορθόδοξης πίστης, ενώ διάφορες αλλαγές νοοτροπίας φαίνεται να έγιναν αρκετά συχνά στο βάθος του χρόνου.
Μέσω των Συνόδων, θεσπίστηκε το διαζύγιο, παρ’ ότι κατά τας Γραφάς «ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω»… (Ματθ. 19:6) και βέβαια ο Κύριος δεν εννοούσε τα άτομα που από κακή προαίρεση ή παρέμβαση προκαλούν έναν χωρισμό, όπως το ερμηνεύει ο κλήρος ώστε να καλύψει το δικό του ατόπημα!
Άλλη μία παρατήρηση, είναι ότι η αστρολογία, η οποία θεωρείται δαιμονική, αιρετική, ειδωλολατρική κ.α., μέχρι περίπου τον 11 αι., ήταν αποδεκτή από την Χριστιανική Εκκλησία, παρότι αυτό είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, καθώς σε αρκετές Ορθόδοξες αλλά και Καθολικές εκκλησίες, που χτίστηκαν πριν τον 11ο αιώνα, υπάρχει διάκοσμος με τα 12 αστρολογικά ζώδια, συνήθως στον τρούλο!
Άλλωστε, οι Μάγοι με τα Δώρα, που πρώτοι προσκύνησαν τον νεογέννητο Χριστό, είχαν προσδιορίσει τον χρόνο και τον τόπο γέννησής Του, μέσα από αστρολογικές προβλέψεις, κάτι σεβαστό και αποδεκτό για την εποχή εκείνη. Είναι πολλά λοιπόν εκείνα που έχουν χαθεί, αλλοιωθεί ή αποκρυβεί για την ομαλότερη λειτουργία των ιερατείων και την ισχυροποίηση των ηνίων που οδηγούν τους πιστούς, όμως μαζί με εκείνα έχουν χαθεί και οι συνδέσεις με τον ειρμό της λογικής σκέψης για την Σωτηρία των ψυχών, την Αποστολή του Ιησού στον κόσμο μας και τον πνευματικό δρόμο του ανθρώπου.
Κάνοντας μία ανακεφαλαίωση των ευρημάτων, που οδηγούν σε αυτή την, κατά το ιερατείο, «αιρετική» θεωρία, ο Ιησούς έφερε την αγγελία της Πατρικής Αγάπης στον άνθρωπο και την πρόσκλησή Του να επιστρέψει στους κόλπους του Πατέρα Αρρήτου Θεού. Έτσι, με την Σταύρωση του Κυρίου, και το Άγιο Αίμα που χύθηκε, αποκτά το δικαίωμα ο άνθρωπος να ελευθερωθεί από τα δεσμά της ύλης, εάν το θελήσει.
Ο Χριστός έκανε έκκληση προς αυτούς που μετανόησαν (μετά εννόησαν) για την δεινή θέση που βρίσκονται -ενώ τους έπρεπε να βρίσκονται αλλού- και αυτή η έκκληση ονομάστηκε «εκκλησία». Αυτή είναι η Εκκλησία του Χριστού. Είναι ο σκοπός για τον οποίον κατέβηκε στον Άδη, στον κόσμο των νεκρών, στον κόσμο της Γνώσεως του Καλού και του Κακού, ώστε να φέρει πίσω τα πρόβατά Του, τα πρόβατα που ακούν την δική Του φωνή:
«…τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι,» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφ. 10,27).
Και είναι σίγουρο ότι όποιος είναι δικός Του, θα ακούσει αυτήν την φωνή και θα την ακολουθήσει με την δική του θέληση, δίχως βία και δίχως τη σκιά του φόβου. Σαφώς, τα λόγια του Χριστού ήταν παραβολικά και δεν υπήρχε πρόθεση υποβιβασμού του ανθρώπου, όπως μερικοί ίσως νομίζουν, όταν ο Χριστός χρησιμοποίησε τη λέξη «πρόβατα».
Η λέξη ΠΡΟΒΑΤΟ στην αποκωδικοποίησή της παρέχει την πληροφορία: ΠΡΟ = Πυρ που ρέει σε χώρο ή σώμα ΒΑ = και ενέργεια Αρχικής δυνάμεως που ΤΟ = στερεώνεται σε χώρο ή σώμα, ενώ για όσους θεωρούν υποτιμητικό να υπακούν σε ποιμένα είναι καλό να γνωρίζουν ότι ο ΠΟΙΜΗΝ, ως -ΠΟΙΜ- σημαίνεται «Πυρ σε χώρο ή σώμα με συνεχή τροφοδοσία ακτινοβολίας στην ορατή φύση», που (Η) φανερώθηκε διά (Ν) νόμου, αλλά όπως επίσης που -ΗΝ- ήταν.
Ο Ποιμένας ήταν κι αυτός ένα πυρ, που θεάθηκε στην ορατή αυτή φύση με σκοπό να μαζέψει τα πρόβατά του. Και στο σημείο αυτό στέκομαι, θαυμάζοντας την Ελληνική Γλώσσα και την δομή της, όπως και την δυνατότητα της μεταφοράς υψηλών πνευματικών νοημάτων διαμέσου των γραμμάτων και των λέξεων.
Με την παρουσία του Ιησού και την «πληρωμή των λύτρων» ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τα δεσμά της ύλης και όπως ήρθε εδώ με ελεύθερη βούληση, είναι πλέον ελεύθερος να φύγει, αρκεί να το ζητήσει, επικαλούμενος το όνομα του Ιησού Χριστού και Σωτήρα του. Κατά την Ελληνική Μυθολογία, ο Απόλλων φτάνοντας στους Δελφούς σπρώχνει με το πόδι του τον «Πύθωνα» (ενώ κατά άλλη εκδοχή τον σκοτώνει), υποδηλώνοντας την στάση του Πνευματικού Ανθρώπου απέναντι στα «Πάθη που θεώνται στον Νου», όπως αποκωδικοποιείται ο «ΠΥΘΩΝ».
Αυτή η επίδειξη δυνάμεως του Απόλλωνα ήταν τόσο σημαντική για τους αρχαίους, που διοργάνωσαν τους Πύθιους Αγώνες (τα Πύθια), ώστε να μην ξεχαστεί αυτή η τόσο σημαντική νίκη, όπου θυμίζει την δυσκολία στον Δρόμο του Πνευματικού ανθρώπου και τον Άθλο που πρέπει να επιτευχθεί.
Η Ελληνική Μυθολογία, όπως και οι παραβολές του Χριστού, βασίστηκαν στην νοοτροπία της ιστόρησης ή της διδαχής που έχει ανθρωποκεντρικό και ανθρωπομορφικό χαρακτήρα. Δηλαδή συμβάντα, πρόσωπα και πράγματα που ενώ βασίζονται στα μέτρα του ανθρώπου, ιστορούν τα ουράνια, τα θεϊκά ή τα άρρητα με έναν μυστικό τρόπο.
Έτσι, και οι δύο αυτές πηγές γνώσεων (μύθοι και παραβολές), κάποιες φορές ιστορούν το παρελθόν, ενώ άλλες το μέλλον, μετατρέποντάς τες σε προφητείες, όπου μόνο όταν συμβούν επαληθεύονται.
Η μεγάλη διαφορά που είχαν οι πρώτοι Χριστιανοί, ή για να το θέσω καλύτερα, οι πρώτοι ακόλουθοι του Χριστού, σε σχέση με τους σημερινούς πιστούς είναι η εξής: Οι σημερινοί πιστοί διαφυλάττουν και προσεύχονται για την ζωή και την υγεία τους, ενώ οι τότε πιστοί διαφύλασσαν και προσεύχονταν για την ψυχή τους…
Άραγε τί μεσολάβησε μέσα στους αιώνες, ώστε να επιτευχθεί μια τέτοια αλλαγή; Και τί επιπτώσεις έχει αυτό στον άνθρωπο που αναζητά την Αλήθεια και την πνευματική του ανέλιξη;
Η προσωπική μου άποψη, για την λεγόμενη Χριστιανική θρησκεία και τα ιερατεία που την κατευθύνουν, είναι ότι έχουν επί της ουσίας «εξοστρακίσει» τον Ιησού Χριστό, αποκρύβοντας την ουσία των αγγελιών του και την έκκλησή του για την επιστροφή των «ασώτων» υιών, δηλαδή των ψυχών που έχουν μετανοήσει και επιθυμούν την Λύτρωση από τον κόσμο των νεκρών στον οποίον βρισκόμαστε.
Ο Χριστός με τον Ερχομό Του, στη γη, έφερε εις πέρας τρεις βασικές αποστολές:
• μετέφερε την χαρμόσυνη αγγελία της Πατρικής συγχώρεσης και Αγάπης, • τελείωσε το έργο της απελευθέρωσης των ψυχών, με το Μαρτύριο και την Σταύρωσή Του,
• απέστειλε ως αγγελιαφόρους τους Αποστόλους, ώστε να συνε-χίσουν την αγγελία της Σωτηρίας των ψυχών, μέχρι τα πέρατα του κόσμου για να γίνει γνωστή σε όλους τους ανθρώπους η Έκκληση – Εκκλησία της Αγάπης του Πατρός Θεού. Μέσα σε αυτή την αποστολή δεν υπήρχε καμία βία ή εξαναγκασμός, όπως φαίνεται και στην Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Τίτον (κεφ. 3.10) «μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού».
Η δε εντολή προς τους μαθητές Του, μετά την Ανάσταση ήταν η εξής, όπως την αναφέρει το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο (16:15): «…καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει.»
Το «ευαγγέλιον» που αναφέρει ο Ιησούς αφορά στην χαρμόσυνη αγγελία (ευ-αγγελία) της Σωτηρίας των ψυχών, αφού τα γνωστά μας Ευαγγέλια δεν είχαν ακόμη γραφτεί ενώ, από την φράση αυτή, φαίνεται ότι ο Χριστός δεν ζήτησε λειτουργούς, ή «ποιμένες» για να πάρουν τη θέση του. Κήρυκες ζήτησε και Αποστόλους έστειλε, απεσταλμένους δηλαδή!
Αυτή η διαπίστωση καταργεί, αυτονοήτως, τα ιερατεία και τις εξουσίες τους και σαφώς οι «πολλοί και καλοί ποιμένες» αυτό δεν το επιθυμούν. Έτσι, οι πιστοί εξαπατήθηκαν, ώστε να διατηρηθεί η αμοιβαία αλληλοεξάρτηση ποιμνίου και ποιμένων…
Άλλωστε η συνταγή είναι παναρχαία!
Αγαπητοί φίλοι, επιφυλάσσομαι για περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος, στο Β’ μέρος αυτού του άρθρου, λίαν συντόμως!
Προς διευκόλυνση των αναγνωστών, παρατίθεται και ο εν λόγω Κώδικας:
Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ του Θεολόγου Σημαιοφόρου
A Αρχική Δύναμις
B Ενέργεια (εις κάθε μορφήν)
Γ Το Γαιώδες σωματίδιον
Δ Δύναμις που δομεί και δημιουργεί
Ε Πορεία – κίνησις – έκτασις
Ζ Ζωή και Ζέσις
Η Διπλή κάθοδος της ακτινοβολίας – Φανέρωσις
Θ η Θέασις
Ι Μικρή ποσότητα ακτινοβολίας, συνεχώς κατερχομένη, που απαύστως τροφοδοτεί
Κ τα Κάτω
Λ η Ηλιακή Ακτινοβολία και τα υγρά εις την φύσιν
Μ η Ορατή Φύσις
Ν Νους, Νόμος και τα νερά εις την φύσιν
Ξ (Κ+Σ) η Κάσα – τα Κάτω σε έσω χώρον
Ο χώρος ή σώμα Π το Πυρ και ο Πατήρ
Ρ η Ροή (εις κάθε μορφήν)
Σ το εσωτερικόν – η εσωτερική θέα
Τ η Στερέωσις
Υ μεγάλη συσσώρευσις Δυνάμεως – Ακτινοβολίας
Φ το Φώς
Χ τα χοϊκά (χωμάτινα) στοιχεία
Ψ (Π+Σ) το Πύρ σε έσω χώρον
Ω ο γήινος χώρος – επί του πλανήτου
Αποσπάσματα από το βιβλίο της Φωτεινής Τυράσκη «Φύση, Τέχνη και Υποσυνείδητα Μηνύματα» – Β’ Μέρος – Αποδομώντας τον ψεύτικο κόσμο μας, εκδόσεις «Νάξιος»
Αν θέλετε να λάβετε μέρος στο σεμινάριο που αφορά στα θέματα του βιβλίου της, θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ
……..
Η Φωτεινή Τυράσκη είναι πτυχιούχος των Τ.Ε.Ι. Αθηνών, της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών, του Τμήματος Γραφιστικής, με ειδικότητα στη Γραφιστική Κινηματογράφου, το Κινούμενο Σχέδιο και τα Ειδικά Εφέ. Επίσης, είναι μαθήτρια του Κώδικα της Ελληνικής Γλώσσας και της λεξιλόγιας μεθόδου «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ» του Θεολόγου Σημαιοφόρου.
